Wadlopen met FotoGroep Schelfhorst
Het zondagmorgen, en een uur of vier wanneer mijn wekker gaat. Ik wist dat het een kort nachtje zou worden, maar het vooruitzicht om straks met een paar mooie foto’s thuis te komen maakt een hoop goed. Als Henriette zich mompelend in haar slaap nog eens omdraait, spring ik onder de douche. Ik heb rond 5 uur afgesproken met Jan, Peter en Henk, maar moet eerst nog even Patrick en Clemens ophalen. De fysieke uitdaging voor dit avontuur, het vroege vertrek en de weersvoorspelling hebben het aantal aanmeldingen flink uitgedund. Het zijn de dy hart’s die overblijven, denk ik met enige overdrijving.
Op weg naar het Noorden neemt de wind toe. Het blijft lang droog, maar uiteindelijk begint het dan toch voorzichtig te spetteren. Pieterburen is ons reisdoel. Als het langzaam licht wordt zien we de grijze contouren van het uitgestrekte Groningse landschap. Akkers vol aardappelen, suikerbieten en hier en daar wat graan, worden afgewisseld met eenzame boerderijen en een verlaten schuur. Geen kip op de weg. We rijden met twee auto’s door een verstild en open landschap. Het is die openheid, het weidse, dat me altijd getrokken heeft. Vandaar ook het doel van onze reis. We doen mee aan een wadlooptocht. Een kilometer of zes over de drooggevallen modderige bodem van de Waddenzee.
Als we samen met een groep van vijfentwintig deelnemers naar de dijk lopen neemt de wind ineens flink toe. Het houdt op met zachtjes regenen en ineens lopen we door een flinke plensbui. Precies zoals de weersvoorspelling had aangegeven. Binnen no time zijn we kletsnat en de tocht moet eigenlijk nog beginnen.
Wanneer we door het geopende hek lopen zijn de eerste honderd meter nog goed begaanbaar, maar het vaste groene wordt steeds vaker afgewisseld door een grijze/zwarte/spekgladde stinkende modderlaag. De gehuurde wadloopschoenen zakken soms tot over de enkels in de modder. Als je stil staat glij je verder weg en het is zaak om in beweging te blijven. Jan loopt marathons, maar ik herken niks meer van de soepele sportman die hij is. Schuin voorovergebogen, behoedzaam en wat verkrampt, zoekt het lange lijf voorzichtig zijn weg. Doordat het zo hard landinwaarts waait blijft het water op het wad staan en lopen we de eerste helft soms tot kuithoogte door het water. Het valt niet mee. In normale omstandigheden zou deze ondergrond al lang stevig en hard moeten zijn.
Dan, alsof iemand besloten heeft dat de kraan nu maar dicht moet, is het ineens droog. Het waait nog wel, maar het zicht wordt aanmerkelijk beter. In de verte zie je hoe loodgrijze wolken de einder raken en overgaan in de contouren van het droogvallende wad. Als de zon zich dan toch heel voorzichtig laat zien ontstaan er zilverenkleurige strepen die afgewisseld woorden door eindeloze rijen met zwarte paaltjes van de landaanwinning. Strandlopers, meerkoeten en andere vogeltjes scheren over het wad en soms rakelings tussen ons door. Onze gids laat zien hoe je kokkels opent en biedt ons de verse zeevruchten aan. Delicatessen van moeder natuur, verser kan niet. Zo wordt het toch nog genieten en maken we onze eerste foto’s.
Na zo’n anderhalf uur wandelen maken we langzaam en bocht om vervolgens terug te keren naar de dijk. Het is een mooi gezicht om de groep als een nomadenstam over het wad te zien lopen. De gids met een lange stok voorop is goed herkenbaar, de rest volgt in zijn spoor. De slenken worden hier dieper en het is zaak om niet tot aan je kruis in het water weg te zakken of erger nog uit te glijden.
Mijn spatwaterdichte camera kan veel hebben, maar een bad in het zoute water van de Waddenzee lijkt me geen goed plan. Gelukkig gaat het goed en bereiken we zonder noemenswaardig glij- en valleed de sloot achter de dijk. Staand in het ondiepe water wassen we de ergste drab van onze voeten en benen. Een half uur later zitten we aan de koffie met appeltaart. We zijn een ervaring en een hele serie foto’s rijker als we terug naar Almelo rijden.
PDF versie: Wadlopen met FotoGroep Schelfhorst
